Öylesine bir ağlamak geliyor ki içimden...Bu sabahlar çok zorlar oldu beni, çaresizce elimi tutan minik ellere direnemeyeceğim ve kendimi bırakıp ben de oturup ağlayacağım diye korkar oldum...2.5 sene yatağında uyuyan melek benimle daha çok beraber olabilmek için gecenin bir yarısı uyanıp yanıma geliyor, gece boyunca öyle tetikte ki sağa sola dönsem bile uyanıp beni kontrol ediyor...
Çaresiz kaldım, okuduğum, doğru yapmaya çalıştığım herşey boş, her evden çıkışta ben bilmem nereye gidiyorum demeler saçma geliyor, doğru nedir ne yapmam gerekiyor bilemiyorum, tıkandım...ve bu tıkanıklığın sonucunda son çare! bir pedagog' a gitmekti...
Evet nedir bu miniğin rahatsızlığı diye söze başladı pedagog! ne! rahatsızlık mı? yok dedim hemen bir rahatsızlığı yok, biz sadece....
hadi bakalım tatlım sen sütünü iç dedi birden Nehir'e...aman ne de minyon bir kızmış bu!
minyon mu! daha geçen gün kontroldeydik, gelişimi de gayet iyi halbuki!
aman allahım nereye geldim ben diye kendimi sorgulamaya başladım, yok bir şans daha vereyim anlatmaya devam edeyim en iyisi...
ama ne mümkün biz anlatamadan pedagogun kendi oğlunun ve komşusunun deneyimlerini dinlerken bulduk kendimizi....
o an ne kadar yanlış bir şey yaptığımı anladım gereksizdi bu yaptığımız, zaten söyledikleri de bildiğimiz şeylerdi, bize ne farklı bir bakış açısı kazandırdı, ne de rahatlattı...Nehir' le diyalog bile kurmadı, uzaktan bakıp aaa öyle miii, geç yatması kötü gerçekten gibi cümleler kurdu....
Ben zaten pedagog' u dinlemeyi bırakıp aslında sorun olarak görünen herşeyin cevabını kendi kendime vermeye başlamıştım içimde...
Bizimle daha çok birlikte olmak istediğinden gece geç yatmaları, 2 yaşına kadar alerji ve reflü yüzünden katı gıdalara geçemediğimiz için yemeğini püre olarak yemesi, iş değiştirdiğim için çalışma saatlerimin uzunluğundan bana aşırı bağlılığı, vs...
odadan çıktığımda kızıma sıkı sıkı sarıldım, ondan özür dilercesine....
okumaya, kalbimi dinlemeye devam, kalbin sesi herşeyin ötesinde çünkü.
Sevgiler
Sinem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder