12 Ekim 2009 Pazartesi

Ah bu gitmeler...

Ne düşündüm bugün evden çıkarken biliyor musun bebeğim? Şimdi sen beni yolcu ediyorsun ya hani, günün birinde de ben seni uzaklara yolcu eder miyim? O minik ellerinle el sallarken bana, gözlerin gitme diyor biliyorum. Birgün gelir aynı duyguları ben de yaşar mıyım?
Ne diyorum ben, tabii ki olabilir tüm bunlar, ben yapmadım mı sanki! Evimizin balkonundan annemin ve anneannemim el sallayışları gitmez hiçbirzaman gözlerimden...Hepimizin gözyaşları içimize akmıştı biliyorum, taaa ki araba köşeyi dönünceye dek...İşte bu gitmelerden belki de insan daha bi sorumlu oluyor kalanlara karşı, ondandır düştüğünde daha güçlü olarak ayağa kalkabilmek...
Canım kızım, hayat senin, dilerim ufacık bir çakıl taşı bile yetsin seni mutlu etmeye...

seni seviyorum zeytinim...

Hiç yorum yok:

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails
Site Meter